Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/33

kurzu wytrzepię, że się chyba przełamiesz, tyko ogrodowa! Czy zrozumiałeś, ty, Soff, bez „ben,“ „el“ i „er?“ Zrozumiałeś? To cieszy mnie. A więc ty jesteś Soff, ja nazywałem się do tej chwili Ras, a teraz jestem Abd, też bez „ben“ i innych dodatków.
 Soff śmiał się na całe gardło, aż echo odzywało się w górach, i wołał:
 — Zuch z ciebie, przyjacielu! Podobasz mi się! Lecz Abd to nie idzie!
 — Dlaczego? — spytał góral.
 — Bo Abd to znaczy niewolnik. Czyim jesteś niewolnikiem? Chyba moim?
 — Niech ludzie myślą, że jestem twoim niewolnikiem! — zgodził się Ras.
 — Na korzyść to wypadnie i mnie i tobie, Abd! — rzekł Soff.
 — In cza Allah! — zakończył tę rozmowę góral.
 Nowi przyjaciele ucałowali się w policzki dwukrotnie, jak to stary zwyczaj nakazuje.
 Soff zaczął opowiadać o sobie.
 Był zaklinaczem wężów i włóczył się po całem Marokku, Algerji, Tunisji, zaglądając nawet do Trypolitanji włoskiej i do Egiptu.
 — Przybyłem tu po węże, — mówił. — Po nowe węże, bo moje zupełnie się zestarzały i osłabły. Nie chciały ani jeść, ani złościć się, ani gryźć. Leżały, jak kije lub kawały liny. Sprzedałem je za dobre pieniądze jakiemuś fuszerowi z Rabatu i oto jestem tu i łapię sobie węże, mam już dwa, muszę mieć jeszcze trzy lub cztery. Im więcej ich będę miał, tem poważniej i straszliwiej będę wyglądał, tem bardziej teraz, gdy będę miał swego niewolnika. Nauczę ciebie swojej sztuki, gdyż może ci się to