Strona:Antoni Józef Jagielski - Żywot doktora Karola Marcinkowskiego.pdf/18

poświęcenia rozmaitego rodzaju, nie na własny obracał użytek, lecz przeznaczał je chorym, biednym i kształcącéj się młodzi.
 Z pozostałości po Grabskim przypadło na Marcinkowskiego 1150 Tal., które, gdy ich na dalsze kształcenie się nie potrzebował, odstąpił pod dniem 24. Marca 1824 szpitalowi sióstr miłosiernych w Poznaniu. Summa ta wyliczoną im też została z wszelkiemi zaległemi procentami.
 Bezinteresownością i poświęceniem się dla ludzkości pozyskał Marcinkowski zaufanie ziomków; przez wytrwałość zaś, moc duszy i niczem niezachwianą sprawiedliwość pociągnął ku sobie mniéj nawet chętnych. Zaciekanie się głębokie we wszystkich gałęziach sztuki lekarskiéj, nieograniczona miłość ludzkości i najślachetniejsza dążność jednały mu sławę, szacunek i niezawisłość nietylko u swoich, ale i u narodów, z któremi go zbliżyło życie jego, tylu przygodami skołatane. Tym to sposobem stał się on duszą wszelkich szlachetnych usiłowań swych rodaków, ogniskiem łączącém objawy życia naukowego i towarzyskiego. W roku 1826 i 27 odsługiwał wojskowość, jako chirurg kompanii w 48^tym pułku i z wszelką skrupulatnością wywiązywał się z obowiązków lekarza wojskowego i cywilnego. Obok swéj nader rozgałęzionéj praktyki oddawał się przez lat kilka z widocznym skutkiem, posłudze, jako lekarz i operator, w śpitalu sióstr miłosierdzia. Zastępował bowiem przez niejaki czas zaszczytnie znanego Doktora Szneidra, z którym łączyła go przyjaźń i z którym przez długi czas wykonywał wspólnie operacye w rzeczonym szpitalu.