Strona:Antoni Józef Jagielski - Żywot doktora Karola Marcinkowskiego.pdf/21

ojczyzny. W wielu bitwach walczył mężnie, a w chwilach wolnych użyczał swoim braciom jako i nieprzyjacielowi pomocy lekarskiéj.
 Zasługi jego wojskowe, gorliwość służbowa, dojrzały i wytrawiony sąd i miłość bliźniego zjednały mu wkrótce stopień szefa generalnego sztabu Jenerała Chłapowskiego i krzyż złoty pro virtute militari. Przed bitwą Ostrołęcką udał się do Litwy z Jenerałem Chłapowskim i garstką ochotników, celem zorganizowania tamtejszego powstania. Gdy atoli prowincyi téj zdobyć się nie udało, nie mogąc wrócić do Warszawy, przeszedł do Prus. W ciągu całéj wyprawy wojennéj był, jak to sam nieraz oświadczał, najzdrowszym, pomimo nieprzyjaznego wpływu ostrego i wilgotnego powietrza, pomimo, że nie było dnia i nocy, w którychby nie był wystawiony na trudy cierpkie; kaszlał wprawdzie, ale słabo.
 W okolicach Memla obozując, dowiedział się o spustoszeniach cholery w mieście, wyrobił sobie pozwolenie udania się do miasta, w którém wywiązał się z powołania lekarza z taką gorliwością, w jakiéj w każdém życia położeniu dowiódł. —
 Owczesne pisma najlepiéj skreśliły jego czynność i niczem niezmordowane poświęcenie się.
 Mieszkańcy Memla dotąd jeszcze zachowują miłą pamięć imienia Marcinkowskiego.
 W pozostałych po nim papierach znaleziono dziękczynny adres przesłany mu przez magistrat i radę miejską w następujących słowach: