Strona:Antoni Lange - Dywan wschodni.djvu/29

potężne! Sam jeden w swej osobie byłem tu, a nikt inny nie był ze mną. Ammon to czuwał nademną; ręka jego mną kierowała.

 Wystąpiłem do walki, pod opieką ojca mego Ammona — dowódcy Egiptu — jako moi ojcowie którzy nie widzieli Syryjczyków.
 ...Nie przyszedł żaden z nich, aby widzieć to, co ludzie będą opowiadali całej ziemi Egipskiej.
 O, szczęśliwa sposobność, aby złożyć liczne ofiary w Tebach, stolicy Ammona.
 Błąd, jaki popełniła moja armia piesza i moja konnica — jest to błąd wielki, większy niż da się powiedzieć.
 Wykazałem swą moc: nie było ze mną moich żołnierzy, nie było wozów.
 Pokazałem światu całemu drogę czynów bohaterskich w swoim mieczu.
 Byłem sam w swojej osobie, nikt inny nie był ze mną.
 Nie było ze mną dowódcy; nie było naczelników piechoty ani konnicy.
 Narody mnie widziały; narody powtarzać będą imię moje aż do krain odległych i nieznanych.
 A to co unikło mej ręki śród nich, ci stanęli — i obejrzeli się, aby widzieć co robię.
 I przyszła gromada wielka, a nie zatrzymały się nogi ich w ucieczce ich.
 A ci, którzy groty swoje rzucali we mnie, rozproszone są ich groty, gdy miały we mnie uderzać.
 Owóż stało się, że gdy mnie dostrzegło moje wojsko piesze i konne — i żem trwał w boju, jako Mentu z mieczem potężnym, zaś Ammon — mój ojciec wraz ze mną uczynił mi wszystkie narody jako słomę — oto zaczęli do mnie przebywać jedni po drugich — żołnierze moi — z obozu swego — pod godzinę wieczorną.
 Znaleźli narody wszelkie — wszedłem pomiędzy nie — rozciągnięte jako trupy w swej krwi — wszyst-