Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/131

 Wojna bułgarska. Jak mówiliśmy, krzyżowcy mieli nie więcej nad 15 do 20 tysięcy żołnierzy w Bizancyum. Tymczasem kraj wcale nie był pobity — i nieustanne bunty ludu zmuszały wodzów do ciągłej walki z niepokornymi grekami. Byliby może jakiś ład w nowozdobytej ziemi utrzymali, gdyby nie nowy, niespodziewany wróg, co ich na tyłach zaczął niepokoić. Byli to bułgarzy. Już w czasie trzeciej wyprawy krzyżowej, kiedy przez Bałkany szedł do Ziemi Świętej Fryderyk Rudobrody, serbowie i bułgarzy zwracali się do niego o pomoc przeciw grekom. Serbia i Bułgarya były zawsze w pewnej zależności od cesarza bizantyjskiego, ale ostatniemi czasy, korzystając z osłabienia państwa, oba te narody doszły do pewnej siły. W Serbii panowali carowie z rodziny Nemaniczów, w Bułgaryi dom Aseniów. Potężny był zwłaszcza i mądry polityk Jan Aseń; cesarstwo bułgarskie za jego czasów doszło do wielkiej siły i znaczenia. Gdyby krzyżowcy to rozumieli, pewnie by sobie bułgarów uznali za przyjaciół. Ale frankowie uważali buł-