Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/150

cesarz Fryderyk II, postanowił wyprawę doprowadzić do końca. A chociaż w kwietniu 1228 r. umarła jego żona Izabela, to jednak nic go nie powstrzymało. W połowie roku, zebrawszy parę tysięcy rycerzy, odpłynął z wyspy Sycylii, wiedząc, że mało liczyć może na pomoc chrześcijan w Syryi, którzy już byli powiadomieni o jego wyklęciu przez papieża. I oni mieli już nakaz, aby go nie słuchać.
 Cesarz, przybywszy do Akki, zaczął natychmiast z sułtanem egipskim prowadzić układy co do Jerozolimy. Trzeba tu wyjaśnić, że Fryderyk II żył w osobistej przyjaźni z sułtanem Malek-Kamelem i że wogóle bardzo szanował arabów, gdyż w owych czasach był to najoświeceńszy naród, a Fryderyk II lubił oświatę.
 Na wyspie Sycylii mieszkało dużo arabów, którzy bywali na dworze Fryderyka, jako lekarze, uczeni, pisarze, muzycy i poeci, miał też swoją gwardyę saraceńską. Na Sycylii nie było takiej nienawiści religijnej, jak gdzieindziej, a i Fryderyk nie był gorliwym: owszem