Po dziesięciu latach. W r. 1239 mijał okres pokoju, zawartego między Fryderykiem II a muzułmanami. Tymczasem cesarz niemiecki zupełnie się tam nie ubezpieczył na wypadek najazdu egipskiego, a w samej Jerozolimie trwała walka między stronnictwem Konrada a stronnictwem cypryjskiem, nie mówiąc o Ibelinie. Papież zaś napróżno wzywał chrześcijan do walki z niewiernymi: duch pobożności, rzekłbyś, zgoła wygasł w rycerstwie katolickiem.
Istotnie, było teraz tyle spraw na miejscu, że nikt nie miał nawet myśli by iść do Palestyny, gdzie tak długo toczono wojny bez żadnej korzyści. Na dobitkę cesarz Fryderyk II na nowo z papieżem się pokłócił i zbuntował się przeciw niemu, a nawet poszedł na Rzym i zdobył stolicę świętą, tak, że papież musiał się chronić ucieczką.
Papież rzucił też klątw na cesarza, ale wszyscy Gibelinowie (t. j. przeciwni-
Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/154
Ta strona została uwierzytelniona.
Siódma i ósma wyprawy krzyżowe.
(1247—1253 i 1268—1270).
