Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/155

cy papieża) stanęli po stronie cesarza — i tak całe Włochy i całe Niemcy rozdzieliły się na dwa obozy wojujące.
 We Francyi trwała wtedy wielka wojna domowa: tam król francuski zdobywał sobie coraz większą siłę i władzę, tak, że książęta, drobni królowie, baronowie, którzy przedtem byli lennikami (wasalami) króla, ale mieli znaczną swobodę w swoich księstwach, stali się teraz tylko jakby ich zarządcami w imieniu króla.
 Nie podobało się to wasalom królewskim i chcieli dawne odzyskać prawa. Wszyscy się tedy zbuntowali przeciw królowi, ale król francuski ich zwyciężył i do pokory zmusił.
 Wtedy książęta ziemi francuskiej zaczęli swego buntu żałować i postanowili uczynić pokutę, a mianowicie iść do Ziemi Świętej w obronie Jerozolimy. Na czele tych rycerzy stał Teobald, książę Szampanii, dalej książę Bretanii, hrabiowie Forezu, Baru, Montfortu i inni.
 Tymczasem frankowie z Carogrodu byli w ciężkich opałach bo i w swojem państwie mało mieli żołnierza i ciągle