Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/181

oręż skierował przedewszystkiem na Tatarów.
 Jerozolimy im nie odebrał, lecz niszczył ich wszędzie, gdzie się ukazał, a potem kolejno zdobywał ostatnie twierdze rycerzy łacińskich: Trypoli, Laodykę, Tyr, Sydon i Bejrut, miasto chrześcijańskie w Syryi. Podbił też Armenię, która prawie od Narodzenia Chrystusa była wierną służebnicą kościoła.
 Syn Kellama, Szalil, złamał wreszcie Akkę Świętojańską czyli Ptolemaidę, której zdobycie tyle sił kosztowało i która tyle razy służyła za stanowisko główne rycerzom łacińskim.
 Jerozolimą władali jeszcze Tatarzy, a chan ówczesny Kazan wzywał ludy chrześcijańskie do nowej krucyaty, ale duch pobożny tak już był ostygł, że nikt mu nie odpowiedział. Tylko nieliczna gromadka kobiet (tak!), głównie Włoszki z Genui, Pizy, Florencyi, przypasawszy miecz i krzyż, wyruszyły do Jerozolimy na wezwanie chana tatarskiego. Chan gotował się do wojny, gdy nagle umarł w Damaszku.