Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/54

Swiętej i zdobywali kolejno Trypoli, Biblos, Sareptę, Bejrut, Sydon i inne miasta nadmorskie Syryi i Palestyny.
 Bardzo nieszczęśliwe były lata 1113 — 1115. Prócz ciągłych najazdów tureckich zapanował głód i zaraza; szarańcza zniszczyła zasiewy, a trzęsienie ziemi zburzyło nie jedno miasto.
 Wszyscy widzieli w tem karę bożą za spory, za myślenie o sprawach doczesnych. Aby więc na nowo ducha podnieść, król Baldwin I ruszył wojną na Egipt. Zdobył już znaczny pas kraju, Faramię, lecz w El-Arysz była zaraza, gdzie też Baldwin padł jej ofiarą. Umarł w r. 1118.
 Panowanie Baldwina II. Królem wyprawy został teraz brat cioteczny zmarłego, Baldwin z Burgu. Był on przedtem królem Edesy, którą ofiarował kuzynowi swemu Jocelynowi. Tymczasem Turcy się rozzuchwalili i emir Yłgazi wyruszył na Antyochię, gdzie teraz panowała wdowa po Bohemundzie. Załoga była słaba, i Antyochia zwalczona na nowo dostała się w moc niewiernych. Baldwin poszedł na jej obronę i istotnie