Strona:Antoni Lange - Nowy Tarzan.djvu/67

skrawe pończochy, a pióra na kapeluszach od ich pośpiesznego biegu latały jak gołębie.
 Widocznie nasz stróż dawał im jakiś znak umówiony — i dziewczyny uciekały przed policją.
 — Dobry wieczór, ojcze Widłaku. Cóż to znaczy, że te dziewuchy tak lecą?
 — Znak im dałem, żeby się miały na baczności, bo to, panowie, patrol szedł... Zawsze lepiej się pilnować! Nieszczęsne — wszeteczne sieroty — potępione są na wieki — biedne wysłannice djabła — całą nieskończoność godzin smażyć się będą w ogniu przeraźliwym, jakowego my tu na ziemi i odgadnąć nie możemy... Tam — one będą goreć w piecu żelaznym bez końca — niechże więc tu przynajmniej kar ziemskich unikną... Choć i to mało im pomoże... Każda ma krew popsutą i pełno wrzodów — a te żałości, co je gryzą we środku, w samem sercu... o Boże miłosierny i sprawiedliwy, miej politowanie nad ich grzeszną duszą...
 — A wy znacie te kobiety?
 — Jeszcze-by też! Jużci, że je znam wszystkie jak na palcach. Dwa lata bezmała przyglądam się im — to i wiem, przez co każda przeszła, co wycierpiała, jak się umęczyła. Powiem panom, że każda z nich jest bardzo nieszczęśliwa. Myślicie, że taka odrazu wyrasta? Gdzie tam, niejedna to w sercu poczciwsza, niż poniektóra pani, co jej się wszyscy kłaniają po pas. Ta Mańka, proszę pana, co to ma żółciejsze włosy, przyjechała tu z Płocka, tam ją uwiódł jeden podoficer kozacki — i co miała robić? Wstyd był