Strona:Antoni Lange - Nowy Tarzan.djvu/97

 Trudno w słowach powiedzieć tej kaszy woń cudną.
 Otrzymywaliśmy ją codziennie: był to nasz deser, prawdziwe delicje. Zupy Waśki — niestety — były zazwyczaj o wiele niższego gatunku, pozbawione wszelkiego smaku, a czasami nie można ich było wprost wziąć do ust.
 Ale dzisiejsza grochówka! „Chapeau bas!“.
 Była to meta-grochówka, ambrozja, nad-ambrozja.
 Winszowaliśmy też Waśce tego paroksyzmu genjalności w sztuce kuchennej.
 Waśka, duży chłop jarosławski, uśmiechnął się chytrze pod skąpym wąsikiem czarniawym, jego duża, nieforemna, piegowata twarz błyszczała z zadowolenia, a piwne, figlarne oko skakało na prawo i na lewo.
 — Bo to kniaź miał być, niby dla rewizji — przez tego Bąka. Myślę sobie, i do kuchni zajrzy — pokosztuje zupy — to trzeba się pokazać.
 O Bąku, jakżeśmy cię błogosławili za twój czyn bohaterski! Nagroda nas zato spotkała w postaci przewybornej zupy grochowej. Obyś dojechał szczęśliwie do przystani.
 Nazwaliśmy ową zupę grochówką à la Bąk i często marzyliśmy o powtórzeniu uczty podobnej.
 Niestety, kniaź zjawił się w reducie dopiero po czwartej — i siedział niedłużej nad pięć minut — a do kuchni zajrzeć nawet mu na myśl nie przyszło.
 Waśka, zniechęcony, wrócił do dawnej metody gotowania zupy.