Ta strona została uwierzytelniona.
ANTONIO de TRUEBA.
Kwiaciarka.
O wschodzie słońca złocistym
Ja cię ujrzałem, niestety,
Gdyś w swym ogrodzie wzorzystym
Z róż układała bukiety!
A skorom ujrzał raz ciebie,
Kroki me wciąż tu zwrócone:
Chcę ujrzeć w oczu twych niebie —
Serce me — serce zgubione!
Ach, ty znalazłaś je pewno —
Jam je tu zgubił dziś zrana:
Oddaj mi serce, królewno,
Oddaj, kwiaciarko kochana!
