Arany Jan, ur. 1817—1882 — największy po Petöfim mistrz poezyi węgierskiej; słynie jako autor wspaniałych ballad, wielu pieśni historycznych, już to refleksyjnych, już w ludowym tonie śpiewanych, wreszcie napisał wielką epopeję węgierską, w tonie pieśni o Nibelungach pt. „Toldi“; gdzie zawarł liczne podania bajeczne hunnów i madziarów. Inne epos, dotyczące Atylli, w urywkach tylko wykonane „Śmierć Budy“, „Królewicz Szaba“, „Kevehaza“.
Banville, Teodor de, ur. 1823—1891, poeta czysto paryski, wielce płodny, lekki, dowcipny, liryk autor wielu komedyjek w stylu tej, jaką tu zamieszczamy, a nadto całego szeregu ksiąg lirycznych: „Les cariatides“, „Les stalactites“, „Les odelettes“, „Les odes funambulesques“.
Bergsëe Wilhelm — poeta i uczony duński z epoki romantycznej (koło 1840).
Berzsönyi Daniel (1786—1836) — Horacy węgierski, główny przedstawiciel szkoły klasycznej; mistrzowsko przenosił na węgierszczyznę rytmy łacińskie — Znać też na nim wpływy Osyana.
