Strona:Antoni Lange - Róża polna.djvu/107

 — Jak to? — A więc — jeżeli wolno zapytać — o kogo się pan upomina w tej sprawie?
 — O pannę Emilję B...
 — O pannę Emilję B... z Burzanów?
 — Pan ją zna?
 — Ze słychu, ponieważ należy do znanej rodziny — ale osobiście nie mam zaszczytu — i nigdy jej nie widziałem.
 — A więc właściwie — to ja niesłusznie wystąpiłem do pana z pretensją...
 — W każdym razie żadnej winy nie mogło być z mojej strony.
 — A zatem...
 Pomimo bólu zacząłem się śmiać i podałem Łąckiemu rękę.
 — A zatem będę musiał szukać satysfakcji gdzieindziej. Ale gdzie?... Nazwisko to samo...
 Opowiedziałem mu całą sprawę od początku: wizytę Łąckiego u Emilji, zerwanie, maskaradę, moje poszukiwania, decyzję ostateczną aż do chwili przyjazdu tu do Skalisk.
 — Ale dlaczego pan tak odrazu się zgodził na moje wyzwanie? I co mi pan tu coś opowiadał — dziękował — — —
 — Ponieważ widzę, że mam do czynienia z człowiekiem honorowym, więc sub rosa opowiem panu moją historję. Przed półrokiem jadąc z Kijowa do Warszawy, zapoznałem się z czarującą kobietą. Wiem o niej wszystko oprócz nazwiska. Korespondujemy poste restante — pod znakiem posiadacza pewnej monety bankowej numer taki a taki. Owóż wyznam, że oddawna chciałbym wiedzieć jej nazwisko, ale nie chcę prowadzić śledztwa, żeby jej nie skompromitować. Nie mogłem żadną miarą zbadać tej sprawy.