Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/109

Maleckiemu przy umyciu, sama zaś zaczęła go żegnać, aby na czas stawić się w domu hrabiny.
 Gdy już stała w kapeluszu i lekkim płaszczu i naciągała rękawiczki, zbliżyła się do Maleckiego i powiedziała:
 — Przyjdę wieczorem...
 Umilkła i, odchodząc, rzuciła:
 — Biedna hrabina, pan jej wcale a wcale nie kocha...
 — Czyż być może? — ucieszył się Malecki. — A z czego pani wnioskuje?
 — Bo pan nie zapytał mnie nawet o list? — odezwała się.
 — A pani go ma przy sobie?
 — Tak! — rzekła, otwierając woreczek i wyjmując kopertę.
 — Nie, nie! — zawołał Malecki. — Nie potrzeba! Niech pani powie, że jestem nieprzytomny, a więc list nie mógł być mi doręczony.
 — Dobrze! odpowiedziała, skwapliwie chowając list. — Do widzenia — wieczorem!
 — Do widzenia! Dziękuję raz jeszcze bardzo serdecznie. Nigdy nie zapomnę! — mówił Malecki.
 — Czyż mogłam postąpić inaczej? — spytała i, nie czekając na odpowiedź, otworzyła drzwi.
 — Panno Halino! — zawołał Malecki.
 — Co takiego? — oburzyła się dziewczyna. — Pa-