Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/249

a gdy zbliżyła się do drzwi buduaru, doszły ją wzburzone głosy Aury i księcia.
 — Pan powinien nalegać na pojedynek z Maleckim! Książę z najstarszego rodu rycerskiej szlachty nie może puścić płazem słów tego mieszczucha. W przeciwnym razie wstęp do mego domu będzie panu wzbroniony. To — hańba!
 Orliczówna nieraz mimowoli przyłapywała urwane rozmowy Aury z kochankiem. Mówili do siebie zwykle na „ty“, oficjalny ton słyszanej teraz rozmowy zdziwił ją a zastanowił bardzo. Stała przy drzwiach i wahała się, co ma zrobić.
 Spostrzegłszy służącą, szepnęła do niej:
 — Pani jest zajęta, gdy się zwolni, wtedy przyjdę!
 Już odchodziła, gdy drzwi buduaru gwałtownie się otworzyły i wybiegła hrabina, blada i drżąca; oczy jej mrocznie połyskiwały; palce kurczowo zaciskała w pięści.
 — Pani ośmiela się podsłuchiwać pode drzwiami! — krzyknęła. — Kazałam pani czekać w swoim pokoju. Po co pani przyszła tu?
 Krzyczała coraz głośniej, ordynarniej i tupała nogami.
 Orliczówna przybladła, w jej oczach zamigotały błyskawice gniewu. Wysoko podniosła głowę iż spokojnym głosem powiedziała:
 — Będzie pani łaskawa nie zapominać się w roz-