Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/256

 Malecki przez cały dzień był bardzo podbudzony i, widocznie, na coś oczekiwał.
 Nawet niespokojna o zdrowie córki pani Orliczowa spostrzegła zdenerwowanie Maleckiego i spytała go o to.
 — Chcę zlikwidować swoje tu sprawy, — odpowiedział.
 Urwał, a wzrok jego pobiegł ku leżącej Halinie.
 Orliczowa instynktem zrozumiała myśl Maleckiego i przyłapała jego wzrok. Spochmurniała i więcej o nic nie pytała. Malecki długo chodził po pokoju, wreszcie zatrzymał się przed staruszką i zaczął się jej pilnie przyglądać.
 Orliczówna jednak milczała, siedziała i głaskała wychudzoną bladą rękę córki, która od paru godzin wydawała się być spokojniejszą.
 — Chcę panią zapytać... — zaczął Malecki.
 Staruszka podniosła na niego oczy.
 — Jestem serdecznie oddany pannie Halinie... paniom.... — szepnął.
 — Dziękuję panu bardzo! Wiem o tem — odpowiedziała. — Chciał pan zrobić dla nas jaknajlepiej. Nie pana wina w tem, co się stało.
 Malecki znowu przeszedł się kilka razy i po chwili ciągnął dalej:
 — Nie mam żadnego prawa... ale to żadnego! — pytać o to, o co chcę zapytać panią.
 — Proszę! — rzekła spokojnym głosem.