Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/28

mniał, gdzie jest, i improwizował długo... Obudziło go głuche milczenie... Obejrzał się i zobaczył przed sobą pałające oczy nowej znajomej, jej rozchylone namiętnie usta i zasłuchaną twarz pułkownika.
 — Przepraszam państwa! — zawołał, uśmiechając się, Malecki, — wpadłem w nastrój i znużyłem państwa, a szczególnie panią.
 Hrabina milczała. Włoch coś mówił, czego Małecki nie słyszał.
 — Znudziłem panią i znużyłem? — zapytał, chcąc usłyszeć jej głos.
 Po chwili milczenia szepnęła:
 — Pan przecież patrzał na mnie, a więc widział moją odpowiedź!
 — Dziękuję pani! — rzekł Malecki. — Istotnie widziałem...
 Przeprosił, poszedł do swego pokoju i przebrał się znowu w smoking.
 Gdy powrócił, zaczął oprowadzać dalej, pokazując swoje mieszkanie. Wreszcie oznajmił:
 — Teraz to już wszystko! Wracajmy.
 — Jakto? — zdziwiła się hrabina. — A pański sypialny pokój?...
 — To już całkiem nie ciekawe! — zawołał. — Absolutny kontrast z resztą lokalu.
 — Tembardziej ciekawe! — zaprzeczyła hrabina. — Chcę koniecznie widzieć!