Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/34

 — Niech pani na chwilę jedną pomyśli o mnie i zechce mnie wysłuchać!
 Hrabina podniosła na niego swoje piękne oczy i zawołała:
 — O, coś poważnego?!
 — Tak, pani, dla mnie jest to rzeczą poważną, dla pani — nie wiem. Kocham panią i dłużej już tak żyć nie mam sił! Muszę wiedzieć, muszę wiedzieć prawdę!
 — Jaką prawdę? — zapytała, podnosząc ramiona, hrabina.
 — Czy pani porzuci swego męża i stanie się moją żoną?
 — Nigdy! — wybuchnęła hrabina.
 — Nigdy? — przeciągnął Malecki. — A więc poco ta gra? Do czego pani zmierza?
 — Pan się dowie z czasem...
 Malecki wstał, przeszedł się po pokoju i szepnął:
 — Ja dłużej czekać nie będę! Muszę dziś mieć od pani odpowiedź.
 — A gdybym jej nie dała?
 — Wiem co zrobię...
 — Grozi mi pan?
 — O nie! Nie jestem przyzwyczajony grozić kobietom, pani...
 — Więc co pan zrobi? Zastrzeli się pan?
 Malecki spojrzał na nią badawczo i dojrzał w jej