Strona:Antoni Ossendowski - Za chińskim murem.djvu/88

 Obydwie kobiety jednocześnie podniosły na niego pytające oczy.
 — Ze znaczeniem? — spytała Aura.
 — Ze znaczeniem! — odparł Malecki.
 — Czy mamy rozumieć barwę kwiatów jak zwykle? — spytała znowu. — Czerwony kolor — miłość, biały — uwielbienie?
 — Nie! — zawołał Malecki. — Barwy nie mają oznaczać uczuć, są tylko ilustracją pań.
 — A więc? — rzuciła hrabina.
 — Czerwone róże — dzieci płomiennego południowego słońca, gorącego, potężnego w porywie długiego, stale pięknego dnia są przeznaczone dla pani; białe róże tają w sobie świeżość zimnych południowych zórz, cichą radość zaglądania w oblicze słońca w krótkie, zmienne dnie... Ofiaruję je pannie Orliczównie.
 Hrabina zaśmiała się wesoło i rzekła do Orliczówny:
 — Już zaczyna improwizować! Widzi pani, jakie to śliczne?
 — Tak, ale mogłabym coś niecoś zakwestionować — śmiejąc się swobodnie, odparła artystka. — Dziękuję za przecudne kwiaty. Właśnie białe róże — to najbardziej kochane przeze mnie kwiaty!
 Malecki wpadł w wyborny humor. Dowcipkował, tańczył ze swemi paniami, zasypywał je kwiatami.