lowy, uropittynę i uromelaninę. Przy przekraplaniu w pewien sposób przysposobionéj pozostałości[1] moczu przez kilka godzin w łaźni piaskowéj z kwasem siarkowym (angielskim), dodając niekiedy w tym czasie po odparowaniu wody tegoż kwasu, ukaże się w alembiku osad w postaci ziarn i płatków żywicznych. Te ostatecznie od płynu odsączone i dokładnie wymyte wodą przekroploną, przy wysycaniu eterem, wydały w tym rozczynie eterycznym kwas omicholowy. Nadaje on eterowi piękną barwę płomienisto-czerwoną, rubinową. Kwas ten posiada właściwą dosyć mocną i przyjemną woń. Po odparowaniu eteru pozostaje gęstawy żywiczny syrup, który po niejakim czasie tężeje tworząc ciało bezpostaciowe brunatno cisawéj barwy, i natenczas rozpuszcza się w wyskoku bezwodnym zimnym.
- ↑ Składniki moczu można wydalić po największéj części przez podparowanie moczu na wolnym ogniu, następnie w łaźni piaskowéj i wodnéj, odsączając każdą razą wydzielone sole. Tak otrzymany ług moczu pokrystalliczny zaprawia się magnezyją przepaloną; a gdy odsączony syrupowaty płyn za dodaniem kwasu octowego i chlorku żelazowego osadu więcéj nie tworzy, natenczas służy do strącenia za pomocą soli ołowiowych, które następnie wyż wymienionym sposobem dla wydobycia urochromu rozłożone być mogą. Albo téż znowu otrzymany w ten sposób wyciąg moczu, można, po dodaniu kwasu siarkowego (angielskiego) i odsączeniu poniekąd wydzielonego osadu, poddać kilkugodzinnemu przekropleniu w łaźni piaskowéj, dodając w czasie przekraplania nieco kwasu siarkowego rozcieńczonego. Wytworzą się przez to w retorcie z urochromu jego ciała rozkładowe, które następnie oddzielić i otrzymać można, gdy tymczasem do odbieralnika przejdzie płyn zawierający właściwy olejek lotny, od którego zależy może właściwa woń moczu.
