4
W ostatnich czasach zajmował się Thudichum[1] badaniem barwików moczu, a prace jego na tém polu przyczyniły się do rozszerzenia naszych wiadomości, udało mu się bowiem wydobyć z moczu barwik żółty (Urochrom), będący najprawdopodobniéj przyczyną jego żółtéj barwy, przez co rzecz o barwikach moczu co nieco wyświecił i naukę o nich daléj posunął. Zdaje się jednak że wszystkich jego twierdzeń w tym przedmiocie nie można przyjąć w dobréj wierze za pewne. Utrzymuje on, że otrzymany przezeń urochrom rozpada się na trzy istoty: kwas omicholowy (żywiczna materyja barwy czerwonéj), uropittynę (istota barwy brunatno żółtawéj składu C18H10N2O6), i uromelaninę (proszek barwy mniéj więcéj czarnéj C12H7NO4). Na podstawie tego zaprzeczył istnienia innych barwików w moczu, twierdząc, że cały szereg dotychczas wydobytych i mniéj więcéj poznanych barwików moczu odnosi się do powyższych czterech ciał. Ponieważ nie udało mu się wykazać, ażeby który z wymienionych jego barwików odpowiadał swemi własnościami indychtowi, zaprzeczył więc obecności indikanu, a zarazem i uroglaucyny lub indychtu w moczu, chociaż takowe znajdują się w nim z pewnością; i to, przynajmniéj w niektórych przypadkach nieprawidłowych, nawet w większéj ilości. Przypuścić wszakże można, że niektóre z dawniéj oznaczanych barwików odpowiadają ciałom rozkładowym Thudichuma: mianowicie zaś Urrhodyna Hellera kwasowi omicholowemu, barwik moczu Scherera uropittynie, a melanuryna Prouta uromelaninie. Uroerytrynę Hellera, acid. rosacic.
- ↑ Brit. med Journ. N. S. 201 p. 509—519 Nov. 5. 1864. Thudjchum, Urochrome, the colouring matter of the urine.
