Strona:Antychryst.djvu/153

 — A konopie, któreś dostarczał do admiralicyi, wiele ci przyniosły?
 — Ach, bracie, po co jeden na drugiego napadać. Wszystko, co żyje, chce tego, co dobre.
 — Wziątki nie co innego, jak akcydensy.
 — Nie brać nic od interesantów, sprawa chyba nadprzyrodzona.
 — Jednakże wedle prawa?
 — Co prawo? — To dyszel, kędy chcesz, tędy się zwróci.
 Car przysłuchiwał się uważnie. Taki miał zwyczaj. Skoro wszyscy się popili kazał postawić podwójne straże u drzwi z rozkazem, aby nikogo nie przepuszczały; a tymczasem sam zawsze trzeźwy, choćby najwięcej wypił, szczególnie kłócił i drażnił swych najbliższych i z pijackiej ich otwartości dowiadywał się często rzeczy, których innym sposobem nigdyby się nie dowiedział. Jak mówi przysłowie: gdzie złodzieje się kłócą, chłop chwyta za ukradziony towar.
 Najoświeceńszy książę Mienszykow kłócił się z kanclerzem Szafirowem. Książę zwał go żydem.
 — Ja żyd, a ty pierożkami na ulicy handlował, a ojciec twój łapciami jadł kapuśniak. Ciebie samego z pod beczki wyciągnęli. Tani ty książę — z błota ty wzięty i między książęty posadzony.
 — Ach ty żydzie parszywy! Sprawię ci lanie, aż mokro będzie.
 I długo jeszcze wymyślali sobie nawzajem. Wogóle Rosyanie szczególni mistrze w wymy-