i nieustanna była kanonada, aby te dymy i mgła tłumiły widok i rekognoskowanie, uciekającego z pod Woli wojska pruskiego. Ustała ta tak straszna kanonada i dezertery zapewnili, iż miejsce tylko najezdników zostało. Znaleźli nasi w miejscu obozu pruskiego zakopane, zagwożdżone armaty, strzelby i amunicyi, magazynów obficie, a dalsze Prusacy palili; naczelnik zaraz w pogoń znaczny korpus wyprawił pod komendą Madalińskiego, Dąbrowskiego, Kamińskiego generałów, i ci znaczne magazyny gasili, uciekających bili i żywcem tych zbiegów zadosyć nałapali. Przez ten atak dziesięcio niedzielny naszych zginęło 5.000, ale Prusaków z dezerterami 18000 i moskali do 2.000. Samych dezerterów pruskich do Warszawy 1.600, a jeńców 1.100 osadzono w Warszawie, prócz wielu oficerów. Pod Zegrzem i w innych miejscach, znacznie bijąc Prusaka, zawsze szczęśliwie odpędzano.
Moskale widząc, że Prusak ucieka, i oni z pod Wilanowa do góry rejterowali; była za nimi dla ceremonii pogoń, ale trzeba było naczelnikowi forsą [1] ruszyć na ściganie tych Moskwicinów, co że nie nastąpiło, stąd dalsze exordium [2] nieszczęść utworzone; ci więc spokojnie kilka niedziel w tych okolicach i przyległych miejscach grasując, rabując, paląc wsie, nie lękali się być atakowanymi.
Ta powolność naczelnika w późniejszym czasie objaśnioną być może, a tymczasem te były przyczyny dość pozorne: 1. Tylu niedzielami znużone wojsko. 2. Za prusakiem wykomenderowane. 3. Spodziewany powtórny od Prusaka atak Warszawy. 4. Szmer powstały w Warszawie, że ks. Kołłątaj i inni myślą kontr-rewolucyę wzniecić, a nawet sam naczelnik miał mieć przestrogi, że o nim samym źle zamyślają, ale nie wierzył temu, czyniąc wszystko, co tylko należało cnotliwemu, ut sit bene Patriae. [3]
Prusak po odstąpieniu haniebnem od Warszawy, wojsko swe dywizyami rozlokował po kilka tysięcy w wielko-Polsce i wynalazł między swymi generałami
