Strona:Arthur Conan-Doyle - Znamię czterech.djvu/57

 Pinchin lane, położone w głębi dzielnicy Lambeth, składa się z samych starych domów. Musiałem kilkakrotnie stukać pod Nr. 3, zanim otworzono. Wreszcie ujrzałem światło przez szpary okiennicy i w oknie nad drzwiami ukazała się jakaś głowa.
 — Precz ztąd, włóczęgo, złodzieju! — zawołał głos ochrypły. — Jeśli nie przestaniesz się dobijać, to czterdzieści trzy psy na ciebie wypuszczę.
 — Przyszedłem tu po to właśnie, abyś pan wypuścił jednego — odparłem.
 — Wynoś mi się ztąd zaraz! — wrzasnął głos gniewny — a nie to strzelę do ciebie z rewolweru.
 — Powtarzam raz jeszcze, że przyszedłem po jednego z pańskich psów — zawołałem.
 — Dość tej gadaniny! — wrzasnął Sherman — zmykaj mi zaraz, liczę do trzech, a potem dam ognia...
 — Pan Sherlock Holmes — zacząłem.
 To nazwisko sprawiło wrażenie magiczne; okno zamknęło się natychmiast, a po chwili otworzyły się drzwi przedemną.
 P. Sherman był wysokim, chudym starcem, trzymał się pochyło, miał szyję długą i niebieskie okulary na nosie.
 — Przyjaciel p. Sherlocka Holmesa jest zawsze miłym gościem — rzekł. — Wejdź pan, tylko się nie zbliżaj do tego wyżła, bo gryzie.
 Podszedł do klatki, z której chart wysuwał pysk chudy.
 — Och! szkaradnik! chciałby pana wziąć na zęby... Czemże mogę służyć panu Sherlockowi Holmesowi?
 — Potrzebny mu jeden z pańskich psów.
 — Toby zapewne?
 — Tak, Toby.
 — Toby rezyduje pod numerem 7, w klatce na prawo.
 Świecąc pochodnią, szedł powoli między dwoma rzędami klatek, zawierających najrozmaitsze zwierzęta.
 Toby był mieszańcem wyżła i zwyczajnego kundla. Po