Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/25

 Odpowiedział mi na to spodełba radosnem spojrzeniem, ale ojciec szurnął nogą.
 — Co chcesz przez to powiedzieć, Robercie? — ozwał się.
 Zmieszałem się i nie wiedziałem, co powiedzieć.
 — O nie, ojcze dobrodzieju. Darby szaleje za piratami. On...
 Piotr Corlaer zamknął drzwi za Irlandczykiem i podszedł ku nam, poruszając się ową złodziejską zwinnością, która była jednym z najbardziej zadziwiających jego przymiotów.
 — Ja, on nic nie wie — przemówił.
 — O czem? — zapytał ostro mój ojciec.
 — O tem, co pan chce, szebym ja wieciał — odparł spokojnie Holender.
 — Więc i ty wiesz, Piotrze?
 — Ja.
 Nie mogłem dłużej powściągnąć niecierpliwości.
 — Cóż to za tajemnica? — zapytałem tonem stanowczym. — Myślałem, że znam wszystkie tajemnice naszego przedsiębiorstwa; ale napewno nie myślałem, ojcze, że jako spółka handlowa mamy się wdawać z piratami!
 — Nie wdajemy się — odrzekł ojciec krótko. — Jest to sprawa, na której wcale się nie rozumiesz, Robercie, ponieważ dotychczas nie było sposobności, byś mógł ją poznać.
 Tu się zawahał.
 — Piotrze, — podjął po chwili, — czy mamy zwierzyć się chłopakowi?
 — To nie chłopak, to mężczyzna — odrzekł Piotr.
 Zapałałem wdzięcznością dla Holendra, wyrażając ją uśmiechem; on jednakże na to nie zważał. Ojciec też, zda się, o mnie zapomniał, tylko przechadzał się tam i z powrotem po kantorze, włożywszy ręce w rękawy surduta i zwiesiwszy głowę w zadumaniu, a z warg wyrywały mu się urywki zdań:
 — Myślałem, że umarł... Byłaby rzecz dziwna, gdyby miał znów się wychynąć... To zagadnienie, z którem nigdy nie sądziłem mieć do czynienia... Może przesadzam... nie powinniśmy do tego przywiązywać wielkiej wagi... Z pewnością to rzecz przypadkowa...

13