Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/306

spali, inni zabawiali się grą (korsarze jednej i drugiej załogi byli zawziętymi szulerami).
 Przy południowym narożniku palisady przyłączył się do nas Coupeau; zameldował, że w dolnej części zbocza zauważono jakieś niewyraźne poruszenia i stłumione szelesty, jednak bynajmniej nie oznaczające ani nie wróżące jakowegoś podchodzenia nieprzyjaciół w naszą stronę. Tu i owdzie z dołów podnosili się ludzie i posępnie lub głupowato, zależnie od usposobienia, potwierdzali, że nie widziano wroga. Po stronie północnej nadybaliśmy dołek, który był opróżniony, a w następnym znajdował się człowiek, który leżał na brzuchu, jakgdyby pogrążony we śnie.
 Murray żgnął go szpadą — człowiek jęknął, ale się nie poruszył.
 — Cóż to się stało temu człowiekowi? — zapytał dziadek.
 — Proszę jaśnie pana, to Job Pytchens — odpowiedział jego sąsiad.
 — Pytam, co mu się stało — rzekł dziadek chłodno.
 — To jeden z tych, co otrzymali sto pięćdziesiąt batów, panie kapitanie.
 Zadrżałem. Dziadek zażył tabaki.
 — A któż to odszedł z tego pustego miejsca? — pytał dalej.
 — Tomasz Morphew, panie kapitanie. On zmarł, panie kapitanie.
 — Zabity?
 — Nie, panie kapitanie. On też otrzymał sto pięćdziesiąt batów.
 — Gdzie się znajduje?
 Nastała chwila naprężającego milczenia.
 — Pochowaliśmy go, proszę łaski jaśnie pana — odrzekł ów człowiek.
 — Gdzie?
 Człowiek wskazał niedbale ręką poza piaszczysty wierzchołek wzgórza.
 — Aha! Otóż teraz nie wolno wam grzebać następnego człowieka, który umrze... czy to będzie Job, czy kto inny... inaczej każę oćwiczyć wszystkich, którzy bez pozwolenia opuścili swe stanowisko.

294