Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/308

 W tejże oliwili tuż poza częstokołem od północnej strony zerwała się piorunowa trzaskawica wystrzałów, a z odgłosem muszkietów mieszały się okrzyki:
 — Rzucajcie broń, marynarze z Jakóba!
 — Z drogi, wiara z Jakóba!
 — Chcemy tylko starego Murraya!
 A raz po raz odzywało się jękliwe wołanie:
 — Oto Tomasz Morphew z okrwawionemi plecami!... patrzcie, okrętnicy!
 Strzelanina stawała się bezładna i przycichała, poczem nastąpił złowieszczy szczęk i zgrzyt kordelasów.
 — Nie zrobimy wam nic złego, marynarze z Jakóba!
 Teraz rozpoznałem głos Silvera.
 — Złóżcie broń, marynarze z Jakóba!
 Trzej ludzie, z których jeden miał przetrącone ramię, podbiegło pędem ku nam.
 — Długi Jan wdarł się do środka! — jęknął jeden.
 — Tomasz Morphew ich wpuścił — wykrztusił drugi.
 — Wybornie to było obmyślane! — wycedził Murray.
 Posłyszałem brzęk tabakiery.
 — Damy jeszcze tęgą nauczkę przebiegłemu panu Silverowi!
 — Tak, o ile można polegać na podwładnych waszmości — rzekłem z przekąsem.
 — Na każdej drużynie można polegać w zwycięstwie, mój Robercie — odrzekł Murray.
 — Ja, ozwał się Piotr, — ale lepiej było, szebyś nie pozwalał temu chłopakowi opowiadać o tem, sze mu okrwawiono plecy.
 — Jesteś wybredny, zdaje się, Piotrze — mruknął mój dziadek. — Dobrze, postaram się właśnie ciebie udobruchać. Coupeau!
 Głos jego stał się ostry i dobitny.
 — Oui, m‘sieu — odezwał się puszkarz, wychodząc z poza skulonych szeregów straży tylnej.
 — Uderzamy!
 Ale właściwie to uderzono na nas. Nie uszliśmy jeszcze czterech kroków od chroniącego nas szałasu, gdy z mroku nocy wypadło kilkunastu napastników, wrzeszcząc i wymachując kordelasami. Daliśmy piorunową salwę, która obaliła

296