Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/366

gdy stawał oko w oko z niebezpieczeństwem. Poza osłoną tłuszczu oczki jego przerzucały się jak sztylety od twarzy do twarzy, badając, odgadując, oceniając.
 Silver pierwszy przemówił.
 — Otóż ich mamy, Billu.
 Bones dwakroć przejechał językiem po obwodzie swych warg, zanim zdobył się na odpowiedź; nie spuszczał przytem czu z Moiry.
 — Ładna dziewka, hę?
 — Jak się waćpan do mnie odzywasz! — zawołała Moira.
 Piraci zarechotali śmiechem.
 — Hola, waćpanna chcesz brykać, jak widzę! — zadrwił Bones. — Potrzeba cię ujeździć, a ja mam na cię bat, żeby wygnać z ciebie te fochy!
 — Odpokutowałoby za to dziesięciu takich jak ty — odcięła, się Moira, podnosząc hardo głowę.
 Silver uciszył drugi wybuch ogólnego śmiechu. Mimowolnym podziwem przejęła mnie zręczność tego niecnoty.
 — Tak jest, łaskawa panienko — ozwał się z szacunkiem, — kapitan radby tylko się dowiedzieć, ile czasu zabrałoby wykopanie skarbu, który państwo z rozkazu kapitana Murraya zakopaliście na Skrzyni Umrzyka?
 Moira nadal trzymała głowę podniesioną.
 — Jeżeli nie boicie się ciężkiej roboty, tedy mogłoby to wam zająć nieledwie połowę jednej wachty.
 Silver zwrócił się z kolei do mnie z tymże respektem, żądając potwierdzenia tego, co ona powiedziała. Jakoż ja i Piotr potwierdziliśmy jej słowa.
 — A czy daleko to od wybrzeża? — zapytał ją następnie Silver.
 — Jednemu może się wydawać, że daleko, a innemu, że całkiem blisko — zaperzyła się Moira.
 Na to Bones zeskoczył z beczki.
 — Mówiłem, że potrzeba cię okiełznać i zostaniesz też poskromiona, moja dziewucho, — oznajmił. — Zdaj resztę na mnie, Silverze. Wezmę ją na rufę i zmuszę, by wyśpiewała wszystko, co wie.
 Ona spokojnie i drwiąco wpatrzyła się w jego rozgorzałe ślepia.

354