Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/44

czała wzwyż, niby chorągiew łupieżców, a piskliwy głos jego wybijał się ponad grzmiące basy jego towarzyszy. Ci z samej powierzchowności stanowili zgraję tak szelmowską, jakiej nie zdarzyło mi się jeszcze w życiu oglądać. Zauważyłem zwłaszcza człowieka o twarzy bladej i wydłużonej, którego przebiegłe oczy osłaniało pasmo gęstych, czarnych włosów, oraz rosłego i krzepkiego draba o zasmolonym harcapie i twarzy ogorzałej, jak mahoń; ów, jak widać było, znajdował tyle upodobania w śpiewie, co biedny, ogłupiały Darby.
 Silver dostrzegł mnie prawie w tej samej chwili, gdym go wytropił; natychmiast, szepnąwszy coś przelotem do swych towarzyszy, powstał i pokusztykał przez całą izbę, ciągnąc Darbego pod ramię za sobą. Jego szerokie, jowjalne oblicze przybrane było uśmiechem, choć nieco zaprawionym żałością.
 — A więc pan przyszedł po niego, panie Ormerod? — zawołał donośnie, by go słyszano w tym rozgardjaszu. — Powinienem się wstydzić, pan powie, i ma pan rację. Ale ja nie myślę prowadzić porządnego chłopaka na manowce... to też poczęstowałem Darbego tylko dobrem, tęgiem piwkiem oraz garstką dykteryjek marynarskich, żeby miał o czem śnić w ciągu nocy następnych. Nie powinienem był mu pozwolić, by tu przychodził powtórnie, panie łaskawy, ale skoro on tu godzinę temu wetknął znów swą rudą czuprynę, nie miałem wprost serca, by go stąd wyrzucać. Nie stało mu się tu nic złego, więc pan chyba nie będzie się gniewał na niego, że sobie chłopak wypił o kilka kufli piwa zawiele; nieprawdaż, panie?
 — Nie przyszedłem tu po niego, — odpowiedziałem, — lecz ponieważ już tu jestem, najlepiej będzie, gdy on wróci ze mną do domu. Skądeście dowiedzieli się o mojem nazwisku, Silverze?
 Rozgarnął znacząco czuprynę.
 — Skądżeby, jak nie od Darbego, panie łaskawy... zresztą mógłby mi opowiedzieć o was, panie łaskawy, każdy kto mieszka nad zatoką, zważywszy jaki z was uprzejmy i dobrotliwy kawaler. Ale — proszę mi wybaczyć tę śmiałość — czy mogę waszmości być w czem użyteczny?

32