Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/021

w pasie owiązany, ale z wysokości pięćdziesięciu trzech stóp od powierzchni ziemi!
 Stąd, ani mi przez myśl nie przeszło, bym nie potrafił wymknąć się z sypialni i z pod czujnego oka srogiego pana Birtwhistle’a.
 Czekałem tylko niecierpliwie, aż ustaną szepty, słowem wszelki ruch w pokoju, co zwiastowałoby zaśnięcie wszystkich.
 Kiedy ustały wreszcie najdrobniejsze nawet szmery, a tu i owdzie ozwało się nawet chrapanie i z długiej linii drewnianych łóżek cicho i równo jął dobiegać miarowy oddech śpiących, podniosłem się z posłania bez szelestu, śpiesznie naciągnąłem na siebie ubranie, chwyciłem buty w rękę i powoli, na palcach, skierowałem się ku oknu.
 Otworzyłem je cichutko i zagłębiłem wzrok w ciemnawą przestrzeń.
 U stóp moich roztaczał się olbrzymi ogród, a tuż koło ręki zwisały wielkie konary rozłożystej gruszy.
 Czegóż mógł żądać więcej chłopak lekki i zwinny, jakim ja wtedy byłem, — jedna chwila i zsunę się oto po gruszy, niby po drabinie.
 A raz znalazłszy się w sadzie, muszę przeskoczyć tylko mur, pięć stóp wysoki, istna fraszka.
 Potem zaś jedynie pozostanie przestrzeń, dzieląca mię od domu ojców.
 Ująłem więc silnie zbawczą gałąź, oparłem kolano na innej, trochę grubszej i miałem już wyskoczyć z okna, gdy nagle znieruchomiałem, zastygłem, zmieniłem się w kamień.