Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/023

zwrócenia ich uwagi, zresztą, — po chwili, — dostrzegłem znowu dwie sylwetki, skradające się jakimś wilczym, złym, kurczowym ruchem, w linię cienia, rzucanego przez gmachy kollegium.
 I nagle, tuż pod memi stopami, rozległ się szczęk głuchy czegoś żelaznego, a potem sciszone, przeciągłe dźwięczenie szkła, upadadającego na ziemię.
 — Zrobione — szepnął mężczyzna grubym, ochrypłym głosem — właź teraz, a prędko!
 — Ależ otwór jest najeżony odłamkami szkła potrzaskanego — broniło się dziecko, całe drżące z trwogi.
 Z ust złodzieja wybiegły jakieś gniewne słowa.
 — Właź, mówię ci, przeklęty szczeniaku! — zasyczał ze złością — albo...
 Nie mogłem dojrzeć co uczynił, tylko prawie jednocześnie przypłynął do mnie stłumiony jęk bólu.
 — Idę, już idę — bełkotał niewyraźnie nieszczęśliwy malec.
 Nie słuchałem dłużej, bo nagle — zakręciło mi się w głowie...
 Pięta zsunęła się z gałęzi...
 Krzyknąłem strasznie i całym ciężarem moich dziewięćdziesięciu pięciu funtów spadłem na pochylony grzbiet złodzieja.
 Nie wiem, jak się to stało, i dziś nawet nie umiałbym powiedzieć, czy to był wypadek, czy też skoczyłem umyślnie.
 Być może, iż zamierzałem właśnie to uczynić,