Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/063

postanowienie moje było z tych, co są twarde, jak ostrze krzemienia.
 Pocałunkami zmusiłem ją do zajęcia poprzedniego miejsca, i uciekłem do swego pokoju, z niezłomnem postanowieniem natychmiastowego spełnienia swych planów.
 Czyniło się już ciemno, a czekał mię przecież porządny szmat drogi.
 Zebrałem też pośpiesznie niewielki węzelek i gorączkowo ruszyłem ku wyjściu. Lecz w chwili, kiedy zamierzałem wymknąć się bocznemi drzwiami, ktoś delikatnie dotknął mojej ręki.
 Obejrzałem się, — tuż przy mnie stała Edie, cała różowa od krwistych łun zachodu.
 — Dzieciaku, — odezwała się z dziwnym uśmiechem, — dzieciaku, — nie jedziesz chyba naprawdę?
 — Nie jadę? Przekonasz się najlepiej!
 — Ależ ojciec twój nie życzy sobie tego, matka również?!
 — Wiem dobrze.
 — Więc po co?
 — Powinnaś to wiedzieć.
 — Dlaczego, pytam raz jeszcze?
 — Ty sama kazałaś mi odjechać.
 — Nic a nic nie zależy mi na tem, czy słyszysz, co mówię, — Jack’u!? — nalegała coraz ’błagalniej i ciszej.
 — A jednak powiedziałaś to niedawno. Powiedziałaś, że ludzie, zagrzebani w wioskach, stworzeni są po to, żeby w gnuśnym spokoju pędzić