Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/107

su do czasu rzucała szybkie, ukradkowe spojrzenia na naszego gościa, — on zaś patrzył na nią uważnie i jakoś badawczo.
 Po śniadaniu zaraz odszedł do swego pokoju, a wtedy ojciec wyjął z kieszeni ośm błyszczących gwinei i tryumfalnie położył na stole.
 — Co powiesz na to, Jeannie? — zagadnął z uśmiechem.
 — Cóż mam mówić! Sprzedałeś pewno dwa najpiękniejsze barany? — odparła pytająco matka.
 — Gdzietam! To tylko miesięczna zapłata za mieszkanie i żywność „przyjaciela” Jock’a! — oznajmił staruszek z dumą. — Co cztery tygodnie będziemy otrzymywać tyleż!
 Matka smutno pokiwała głową.
 — Dwa funty na tydzień to o wiele zadużo — wyrzekła dziwnie stanowczo. — Biedny „gentleman” i tak prawie cudem uratował się z rozbicia, a my chcemy jeszcze korzystać z jego nieszczęścia i każemy płacić za trochę pożywienia nieprawdopodobne sumy!
 — Ta! ta! ta! — krzyknął rozgniewany ojciec. — Powiadam ci, że może to uczynić bez żadnego dla siebie uszczerbku! Nie poczuje nawet! Przecież ma pełen worek złota! A zresztą sam ofiarował to wynagrodzenie.
 — Zobaczysz, że takie pieniądze nie przyniosą szczęścia — szepnęła z obawą kobieta.
 — Et! Pleciesz jak na mękach! Widzę, że na starość pierwszy lepszy przybłęda potrafi zawrócić ci głowę!