Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/131

tu od roku, jak i to, że niepożądaną mu była ta właśnie obecność. A przecież w orlich oczach paliło się coś, co mi mówiło, że dałby z pewnością wiele, żeby pozbyć się mnie jaknajprędzej.
 — Hallo! — wyrzekłem, nie ukrywając bynajmniej ździwienia — a pan co tutaj robi?
 — Mógłbym zapytać o to samo — odparł gniewnie.
 — Przyszedłem tu tylko dlatego, żem dojrzał pana w wyłomie.
 — Ja zaś po to, by rozejrzeć się w tych wspaniałych ruinach — zaczął mówić prędko i jakby wzburzony — wiesz pan i sam zresztą mogłeś już niejednokrotnie zauważyć, że niezmiernie interesuje mię wszystko, co ma jakikolwiek związek z rzeczami wojskowemi, tego rodzaju wieżyce są oczywiście z ich liczby. A teraz poczekaj tu na mnie chwilkę, drogi przyjacielu.
 Silnym ruchem ujął wystającą krawędź muru, zawisł w otworze i znikł z moich oczu.
 Ale ciekawość moja zbyt już była zaostrzona, by mógł ją oszukać tak łatwo.
 Przechyliłem się także i usiłowałem dostrzedz, co on robi.
 Stał tuż przy baszcie, szczelnie przyciśnięty do szarego muru i poruszał gorączkowo ręką. Wyglądało to na jakiś tajemniczy sygnał.
 — Co pan robi?! — wykrzyknąłem ze zdumieniem.
 I pędem wybiegłem z dziedzińca, chcąc jak-