Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/141

z współczuciem i jakby do siebie. — Poczciwe biedaczysko.
 — A jeśli egzamina poszły mu pomyślnie — ciągnąłem, nie zwracając uwagi na ów niezrozumiały wykrzyknik, — wynajmie zaraz mieszkanie, na drzwiach umieści lśniącą, doktorską tabliczkę, — my zaś — utracimy naszą Edie...
 Umyślnie przybierałem ton cokolwiek żartobliwy i usiłowałem o tym niedalekim fakcie odzywać się z całą swobodą, przecież wyrazy więzły mi co chwila w gardle i ogarniało mię, niczem się nie dające powściągnąć, wzruszenie.
 — Biedny ten Jim — wyrzekła znów Edie cichutko.
 Widziałem doskonale, że łzy miała w oczach.
 — I biedny Jack — dodała ciszej jeszcze, serdecznie ujmując mię za rękę.
 Przez jedno krótkie mgnienie szliśmy bliziutko przy sobie, jak dawniej, krew gorącą falą nabiegała mi do piersi...
 — Biedny, bo i tobie chodziło kiedyś o mnie, prawda Jack’u? — mówiło dziewczę dziwnie zdławionym głosem.
 Zdało mi się nagle, że chyba się nie zmogę, chyba porwę tę dziewczynę i ucieknę z nią na koniec świata, i nikogo jej nie pozwolę kochać, tylko siebie!
 Sekund kilka — jak wiek długich.
 — Patrz, jaki śliczny statek! — odezwała się już spokojniej.