Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/144

 — To dla mnie — szepnęła, oblewając się mocnym rumieńcem.
 Ja zaś uczułem, że krew wszystka ucieka mi z serca, i zagłębiłem w jej źrenicach oczy, których wyraz zgasił pogodę w jej twarzy. Pobladła.
 — Od kogo, Edie? — zapytałem głucho.
 Ściągnęła brwi mocno, lecz nie odpowiedziała ani słowa.
 — Od kogo, dziewczyno?! — powtórzyłem, całą mocą tłumiąc jeszcze gniew, wzbierający mi w duszy. — Czyżby to być mogło, że oszukujesz Jim’a, jak przedtem zadrwiłaś ze mnie?
 — Jesteś brutal! — przerwała z ogniem w oczach. — Radzę ci nie wtrącać się do tego, co do ciebie nie należy.
 — Owa kartka pochodzić może od jednego tylko człowieka! — mówiłem dalej, urywanym głosem. — Tylko od jednego. Od de Lapp’a.
 Wyprostowała się dumnie.
 — A gdybyś miał słuszność? — wycedziła sucho.
 Zimna krew tej istoty w takiej, w takiej chwili, odbierała mi przytomność i przyprawiła poprostu o jakiś szał gniewu.
 — Przyznajesz się! — wybuchnąłem, postępując krok naprzód. — Więc naprawdę nie masz już żadnego wstydu?!
 Cofnęła się z godnością i zmierzyła mię dziwnem spojrzeniem.
 — Czemuż to nie wolno mi otrzymywać li-