Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/149

 — Doprawdy? Widzę, żeś pan zgłębił już tajemnicę naszego małżeństwa — odparł cudzoziemiec chłodno. — Edie musiała się przyznać? Trudno więc! Horscroft uczyni co zechce.
 — Pięknie pan nam odpłacił za życzliwość i schronienie! — rzuciłem z bezsilnem oburzeniem.
 Nieznajomy przystąpił bliżej.
 — Drogi chłopcze — zaczął miękko. — Myślę, że jest przeciwnie, i że wywdzięczyłem się wam, jak mogłem najlepiej. Sam chyba widzisz niedostatki waszego cichego życia i rozumiesz, że Edie stworzona była do innych przeznaczeń. A przez małżeństwo ze mną wchodzi do możnej i zacnej rodziny. Gdzież tu powód do wyrzutów? Teraz musimy się rozstać, gdyż muszę dziś jeszcze napisać kilkanaście listów, co zaś do reszty, to możemy jutro, kiedy Horscroft już będzie, powrócić do całej tej sprawy raz jeszcze.
 Skinął mi głową i skierował się ku drzwiom mieszkania.
 — Ach! więc to dlatego pan zachowywał się tak dziwnie w sygnałowej wieży! — wykrzyknąłem nagle, olśniony niespodzianem światłem.
 — Widzę, Jock’u, że stajesz się istotnie zabójczo domyślny! — przerwał z szyderczym uśmiechem.
 W chwilę później dobiegło mię skrzypnięcie drzwi jego pokoju i zgrzyt klucza, dwukrotnie obróconego w zamku.
 Byłem pewny, iż po tem, co zaszło, nie zo-