Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/161

 Oparł się o słupy ganku, jakby miał za chwilę upaść. Ani kropli krwi nie było w jego twarzy.
 — Nic nie zostawiła dla mnie? — pytał dalej, głucho.
 — Powiedziała, że jej przebaczysz.
 — Niechże Bóg potępi moją duszę, jeśli to kiedykolwiek uczynię — rzekł ponuro. — Dokąd wyjechali?
 — O ile domyślać się możemy, — do Francyi.
 — Ten... nazywa się de Lapp?
 — Nie. Prawdziwe nazwisko jego brzmi: Lissac — jest pułkownikiem w gwardyi cesarza Napoleona — odparłem niespokojnie.
 — Ach! tak! Więc prawdopodobnie zamieszka w Paryżu. W Paryżu — powtórzył ze strasznym uśmiechem.
 — Spokoju, Jim’ie! — krzyknąłem, widząc, że jeszcze więcej blednie. — Ojcze, ojcze, brandy przynieś, prędzej!
 Kolana się pod nim gięły, ale znów nabrał silnym oddechem powietrza i przychodził do siebie, kiedy staruszek nadbiegał z dużą butlą wódki.
 — Zabierzcie to — szepnął Jim niedosłyszalnym głosem.
 — Jeden łyk, panie Horscroft — prosił z troskliwością ojciec — jeden łyk tylko, a wrócą dawne siły.
 Jim porwał flaszkę i cisnął daleko, na drogę.
 — Zapewne, doskonały trunek dla tych, co pragną zapomnieć! — rzucił twardo. — Ale ja muszę pamiętać.