Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/213

dobno zachodziły często w starożytnych bitwach, — zwykle przed gromadnem wyruszeniem do ataku, zanim jeszcze starły się obydwa wojska.
 Jakoś, pamiętam, rozkazano nam ledz w dość głębokiej fosie, — gdy nagle, na najbliższą pochyłość wbiegło w pełnym galopie dwóch jeźdźców.
 W pierwszym poznaliśmy dragona angielskiego, — głowę pochylił na kark koński, aż twarz, nikła w obfitej grzywie wierzchowca.
 Za nim pędził kirasyer francuski na rosłej, gniadej klaczy, siwy już, ale olbrzymiego wzrostu żołnierz.
 Poleciały za nimi urągania i gniewne okrzyki brygady, — wszystkim zdało się hańbą, żeby Anglik tak sromotnie zmykał przed Francuzem, — lecz wkrótce podjechali bliżej i wtedy pojęliśmy wszystko.
 Dragon był bezbronny, broń upuścił, czy zgubił, a tamten nacierał tak szybko, widocznie dlatego, by uniemożliwić mu zaopatrzenie się w inną.
 Minęła tak długa chwila.
 Wreszcie Anglika prodraźniły naigrawania towarzyszy i postanowił przyjąć jakąkolwiek walkę.
 Oczy jego upadły na lancę porzuconą przy zwłokach jakiegoś Francuza.
 Ściągnął cugle koniowi, wypuścił kirasyera naprzód, potem zeskoczył na ziemię, broń chwycił błyskawicznym ruchem i za chwilę był już na siodle.
 Ale miał do czynienia z doświadczonym lisem. Francuz spadł teraz na niego, jak jastrząb.