Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/18

giem bizona, już oblewał go oddech gorący zwierzęcia, gdy padł strzał. Zwierz przystanął, zachwiał się, zatoczył, zwrócił pół ciała jak do ucieczki i runął na ziemię.
 W tej chwili Adrjan podniósł się i w ręku swego ojca ujrzał dymiącą jeszcze po strzale lufę.
 — Zdrów jesteś, mój synu? — zawołał Lion.
 — Dzięki ci za ocalenie — odpowiedział wesoło Adrjan.
 Pobiegł do ojca, ucałował go i obaj szli obejrzeć zabitego samca.
 Wkrótce nadszedł Brisson, który zdala widział całą przygodę.
 — Będziesz żył długo i szczęśliwie — mówił, ściskając rękę Adrjana — już dwa razy śmierć ci zajrzała w oczy, a zawsze wymknąłeś się bez szwanku.
 Po chwili Lion rzekł:
 — Dziś mieliśmy świetny dzień: trzy bizony upolowane i żadnego nieszczęścia.
 — Adrjanie! Siądź na konia i sprowadź tu wóz, trzeba zawieźć zdobycz.
 Adrjan nie dał sobie powtórzyć tego rozkazu, wskoczył na siodło i pogalopował w kierunku osady.
 Zaledwie Adrjan znikł w wąwozie, gdy od strony boru zjawiła się konno Lola i szybko zbliżyła się do ojca.
 — Co tu robisz? — spytał Brisson.
 — Jadę łowić ryby. Wczoraj nastawiłam więcierze, chcę zobaczyć, ile się złapało.
 — Niepotrzebne dziś ryby — zaśmiał się Lion — mamy trzy bizony.
 — Aż trzy?

16