Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/21

 Nagle drzwi się otwarły i do chaty wpadł Indjanin. Okrywał go płaszcz z bawolej skóry, w ręku miał tomahawk, a na głowie barwne pióra.
 Spojrzał wokoło, a widząc kobietę, leżącą w łóżku, poskoczył ku niej.
 Pani Brisson obudziła się i z przerażeniem spojrzała na dzikiego, a przewidując śmierć niechybną, zawołała drżącemi ustami:.
 — Panie Boże, zmiłuj się nade mną, w ręce Twoje oddaję ducha mego!
 Indjanin zaśmiał się chrapliwie, ucieszony widokiem przerażenia kobiet.
 — Ciebie zabiję, — rzekł, wskazując na Brissonową — a ciebie, biała dziewczyno, wezmę do niewoli.
 Pewnym krokiem zbliżył się do łóżka. Wtem Lola padła mu do kolan i, odpychając go, zawołała:
 — Zabij mnie, ale mamie mojej daruj życie!
 Indjanin spojrzał drwiąco, a pochwyciwszy Lolę, rzucił ją na drugie łóżko, mówiąc:
 — Tu leż cicho, niewolnico, twój pan ci każe!
 Sam zaś śpiesznie skierował się do łóżka chorej.
 Lola, upadając na łóżko, spojrzała na ścianę i spostrzegła zatknięty swój rewolwer, a gdy Indjanin się odwrócił, powstała szybko, pochwyciła broń i w chwili, gdy dziki zamierzył się tomahawkiem, strzeliła, trafiając w samą głowę wroga.
 Indjanin runął na ziemię, chora zaś, z powodu tylu wzruszeń, omdlała. Wtem drzwi się otwarły i weszła siostra Henryka Liona, z przerażeniem patrząc na to, co się stało.
 — Usuńmy naprzód tego Indjanina, ale ostrożnie,

19