Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/23

tował ją, od aligatora, uratuje i teraz. Pójdź, Biała Liljo, ze mną, podzielisz mój wigwam, jako moja żona.
 — Nie dotykaj mnie! — krzyknęła dziewczyna.
 W okamgnieniu Indjanin, uderzył ją maczugą w rękę, a przyskoczywszy, zarzucił na nią pętlę i związał. Tym sposobem Lola została ubezwładniona.
 Indjanin kazał jej iść przed sobą.
 Lola szła, nie wiedząc, dokąd ją wódz prowadzi, ale wkrótce ujrzała namioty, posłyszała głośne krzyki i wrzaski czerwonoskórych, które ucichły na chwilę, gdy ujrzano wodza.
 Na widok skrępowanej Loli podniósł się okrzyk radosny:
 — Hugh! Hugh!
 Indjanki zaczęły grozić Loli maczugami, a niektóre gotowały się już teraz do bicia jej.
 Lecz wódz spojrzał groźnie i zawołał:
 — Biała Lilja jest pod opieką Węża Prerji!
 Umilkli wszyscy, patrząc z bojaźnią na niego, on zaś szedł dalej w głąb osady. Wtem na placyku ujrzała Lola gruby słup, a przy nim przywiązanego, skrępowanego człowieka. Przypatrzywszy mu się zbliska, krzyknęła:
 — Adrjanie! ty tutaj?
 Zawołany spojrzał z żałością na Lolę i rzekł:
 — Więc i ty w niewoli!
 — Szukałam ciebie i ten dziki pochwycił mnie.
 — Milczeć! — rozkazał groźnie Wąż Prerji.
 Po chwili skinął na starą Indjankę i rzekł:
 — Białą Lilję oddaję twej pieczy. Zanim zostanie

21