Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/26

 Obydwaj zeskoczyli z wozu i zbliżyli się do płaczącej, która, łkając, z trudnością odpowiedziała:
 — Adrjana niema od dwóch dni, a Loli od wczoraj rano.
 — Jakże się ma moja żona? — spytał Brisson.
 — Leży słaba.
 — O moje przeczucia! — zawołał rozżalony i wszedł do domu, za nim poszli Lion z siostrą.
 Na łóżku leżała blada i schorowana Brissonowa, która na widok męża zaczęła cicho płakać i zapytała:
 — Jak myślisz, Janie, czy Lola żyje?
 — Jeśli wpadła w ręce Indjan, to na pewno żyje; pójdę i wyswobodzę ją, lub sam zginę.
 — I ja idę z tobą, mój przyjacielu — rzekł również zgnębiony Lion.
 — Więc nie traćmy czasu, Henryku, posilmy się i dalej w drogę.
 W czasie jedzenia kobiety opowiedziały o Indjaninie, który napadł na dom Brissona, i o obronie Loli.
 Wypytawszy się o kierunek, w którym poszli Adrjan i Lola, obaj myśliwi ruszyli na poszukiwanie dzieci.
 Wkrótce natrafili na ślad Loli, a po chwili na ślad stóp Adrjana: szedł on w innym kierunku. Obaj ojcowie, uścisnąwszy sobie ręce, rozłączyli się i każdy poszedł śladem swego dziecka.
 Już zaczęło się zmierzchać, gdy Brisson, pilnując wciąż śladu stóp Loli i Indjanina, wyszedł z lasu i zobaczył woddali osadę indyjską. Szybko skrył się w gęstwinę i położył się na ziemi. Po chwili posłyszał jakieś kroki, ostrożnie wychylił głowę i zobaczył swego przyjaciela, Liona. Porozumieli się na migi, by cofnąć się w głąb lasu i tam porozmawiać.

24