Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/30

 Gdy pale były już wkopane i umocowane, wyprowadzono najpierw Adrjana. Blady, w obdartem odzieniu, szedł śmiało, a nawet uśmiechał się, aby ochronić się od drwin i złośliwości wrogów. Przywiązano go do pala tak, że ruszyć się nie mógł i dopiero wówczas przyprowadzono drugiego więźnia, Jana Brissona.
 — Witaj i żegnaj! — zawołał Brisson.
 — Nie boję się śmierci — odpowiedział Adrjan — lecz przeraża mnie los biednej Loli.
 — Widziałeś ją? — spytał ojciec.
 — Widziałem. Żywa i zdrowa, ale czeka ją hańba — odparł z boleścią młodzieniec.
 — Niech blade twarze milczą! — wrzasnęli Indjanie — jeżeli nie chcą mieć poucinanych języków.
 Przywiązano do słupa Brissona i wkrótce nadszedł trzeci więzień, Henryk Lion.
 — Synu mój! — zawołał ojciec i mimo więzów rzucił się ku Adrjanowi.
 Pochwycili go Indjanie i zawlekli do słupa, stojącego pośrodku.
 Henryk Lion, patrząc na syna, zapłakał. Dzicy, widząc łzy, a sądząc, że płyną z obawy śmierci, zaczęli śmiać się i wołać:
 — Tchórz! Blade twarze mają zajęcze serca!
 — Ojcze mój! — zawołał Adrjan. — Nie płacz nade mną, wszak umrzemy razem i zobaczymy się na tamtym świecie.
 — O mój synu! mój synu! — załkał Henryk Lion.
 — Umierajmy mężnie! — zawołał Brisson.
 — Milczeć! milczeć teraz! — krzyknęli Indjanie, widząc zbliżającego się Węża Prerji.

28