Strona:Artur Gruszecki - Córka osadnika.pdf/31

 Na dany przez niego znak rozpoczęła się zabawa. Najpierw wystąpili łucznicy i celnemi strzałami dziurawili odzież jeńców, nie drasnąwszy ciała. Po tym popisie wystąpili Indjanie z tomahawkami. Rzucali temi siekierkami tak zręcznie, że każdy tomahawk trafiał w słup, nie raniąc związanych. Wąż Prerji uśmiechał się, rad z widoku zręczności swych wojowników.
 Dał znak, Indjanie się uciszyli, a on rzekł:
 — Podajcie mi mój tomahawk, a temu młodemu przywiążcie włosy do słupa.
 Gdy rozkaz spełniono, Wąż Prerji stanął przed słupem Adrjana, zamierzył się i rzucił tomahawk tak zręcznie, że uciął włosy, tuż nad głową. Radosne „Hugh!“ rozległo się wokoło, a wódz z uśmiechem dumy siadł na dawnem swem miejscu.
 Wtem w głębi osady podniósł się krzyk. To Lola biegła ku słupom; goniło ją kilka Indjanek.
 Indjanie rzucili się, pochwycili dziewczynę i przywiedli do wodza. Na jego znak puścili ją, a ona uklękła i, wznosząc ręce w górę, zawołała:
 — Wszechmocny Boże, zlituj się nade mną!
 — Czego Biała Lilja chce tutaj?
 — Wielki wodzu, przyszłam prosić o zmiłowanie twoje. Puść tych jeńców! Puść ich wolnymi!
 — Biała Lilja nie chce być żoną Węża Prerji, a żąda wolności dla białych.
 — Puść ich! puść! — prosiła Lola.
 — A wówczas Biała Lilja dobrowolnie zostanie w moim wigwamie?
 — Odmów! odmów! — zawołał Adrjan.

29