Jan Kiliński, urodzony w 1760 r. w Trzemesznie, w Wielkopolsce, umarł w 1819 r. w Warszawie. Był majstrem szewckim i radnym stoł. miasta Warszawy.
Dzielny, energiczny, przedsiębiorczy, gorąco przywiązany do Ojczyzny, cieszył się wielką wziętością wśród mieszczaństwa i ludu warszawskiego. W 1794 roku na wieść o przysiędze Kościuszki w Krakowie, zorganizował, wspólnie z innymi patrjotami, jak ks. Kołłątaj, generał Działyński, ksiądz Mejer, powstanie w Warszawie, przeciwko wojskom moskiewskim, konsystującym w stolicy. Nocy wielkoczwartkowej wystąpiło mieszczaństwo do boju i przy pomocy wojska polskiego, zwłaszcza pułku Działyńskich, wygnało Moskali ze stolicy. Kiliński, mianowany przez naczelnika Kościuszkę pułkownikiem i dowódcą 20 p. piechoty, odznaczył się męstwem niejednokrotnie. Po upadku powstania więziony był w Petersburgu, skąd uwolniony wreszcie, wróciwszy do Warszawy wielkie miał poważanie u wszystkich dobrych Polaków.
