Strona:Artur Schopenhauer - O wolności ludzkiej woli.djvu/160

ko złudzeniem. Gdyż to jego „mogę tego chcieć“ jest w rzeczywistości hypotetyczne, bo towarzyszy mu dodatek: „gdybym nie wolał tamtego.“ A dodatek ten znosi ową możność chcenia. — Powróćmy do owego pana, rozważającego na ulicy o 6-ej godzinie, i pomyślmy sobie, że teraz spostrzega, jak za nim stoję, filozofując nad nim, i jak zaprzeczam, jakoby posiadał wolność wykonania wszystkich owych czynności, dla niego możliwych. Mogłoby się wtedy łatwo zdarzyć, że jedną z nich by wykonał, aby zbić moje twierdzenie: ale wtedy moje przeczenie, działające na jego ducha przekory, byłoby właśnie pobudką, zmuszającą go do tego. Lecz mogłaby go ona popchnąć tylko do tej lub do owej z łatwiejszych czynności pomiędzy temi, któreśmy powyżej podali, — poszedłby n. p. do teatru, — jednakowoż w żadnym razie do czynności, wymienionej przy końcu, mianowicie do tego, by poszedł w świat daleki: — do tego byłaby ta pobudka zbyt słabą. — Tak samo mylą się ci, którzy, trzymając w ręku nabity pistolet, sądzą, że mogą się zastrzelić z niego. Owo mechaniczne narzędzie ma tu najmniejsze znaczenie, rzeczą główną natomiast jest pobudka niezwykle silna, a więc rzadka, któraby posiadała tę olbrzymią siłę, jaka jest potrzebna, by przeważyć chęć do życia, albo, — mówiąc trafniej, — obawę przed śmiercią, dopiero, gdy taka pobudka nastąpiła, może się ów człowiek rzeczywiście zastrzelić, — i musi; chyba, gdyby ten czyn udaremniła pobudka przeciwna, jeszcze silniejsza, [423] o ile taka jest w ogóle możliwa.
 72) Mogę robić, co chcę mogę, jeżeli zechcę, oddać biednym wszystko, co posiadam, i dzięki temu stać się sam jednym z nich, — jeżeli zechcę! — Ale ja nie zdołam tego chcieć, bo pobudki przeciwne mają nademną moc aż nazbyt wielką, abym mógł. Natomiast, gdybym posiadał inny charakter, i to w tym stopniu, żebym był świętym, wtedy mógłbym tego chcieć, ale wtedy też nie mógłbym tego nie chcieć, a więc musiałbym to uczynić. To wszystko zgadza się całkowicie z tem, co orzeka samowiedza: „mogę