Strona:Artur Schroeder - Rozkaz.djvu/15

 KORECKI: Masz na czem zrobić herbatę?
 JÓZEK: Zrobi się, melduję posłusznie.
 KORECKI: A te śmiecie z kąta wyrzuć.
 JÓZEK: Rozkaz!

(Korecki wychodzi. Józek wynosi śmiecie z kąta, potem majstruje koło lampki, czasem zaklnie „choleraby wzięła z takiem szkiełkiem“, ogląda manierkę z rumem, wącha, mlaska językiem. U wejścia chyłkiem dostaje się Staszek).

 STASZEK (udaje głos kapitana): A to co do kroćset!!!?
 JÓZEK (jak rażony piorunem, o mało co byłaby mu wypadła manierka. Wreszcie się orjentuje i klnie): Żeby ci brzuch pękł, Bandziochu zatracony! Cóż ty myślisz, że chciałem kapitanowi wypić, pieski synu?!
 STASZEK (śmieje się): E nie — alem ci pietra napędził. O mało co byłbyś zgubił nos w manierce.
 JÓZEK: Zgub se swój brzuch! Włazi jak złodziej!
 STASZEK: No, już, obiecałem, więc przyturgałem.
 JÓZEK (stawia ostrożnie manierkę na stole): Co?
 STASZEK: Od jednego saniteta dostałem salami. Weź.
 JÓZEK: Sa-la-mi?
 STASZEK: A tak. Nie wiesz co to jest?
 JÓZEK: No?
 STASZEK: Taka fajna kiełbasa z osła — twojego brata.
 JÓZEK: Żebym ja z twojej ciotki nie zrobił marmolady!
 STASZEK: Słowo honorowe! To specjał cholerny. Popatrz.
 JÓZEK (wącha): Pachnie.